Αχ αυτός ο Στέλιος... μεγάλο μούτρο σας λέω... είναι από αυτά τα μπουμπουκάκια που τα βάζεις κάτω, τα ζουλάς, και τα ακούς να ξεκαρδίζονται και λιώνεις... ναι ναι τέτοιος είναι... αν ακούσετε την μαμά, θα καταλάβετε τι περνάει... χα χα ;)
...και ενώ μας χωρίζουν θαλάσσια μίλια, παρόλα αυτά δέσαμε απίστευτα...
Σας το έχω ξαναπεί... με τις πελάτισσες μου, έρχεται η στιγμή που γινόμαστε φίλες... ..και απ' άκρη σ' άκρη στην Κρήτη, έχω ανθρώπους που σαν αγκαλιά με περιμένουν!! Τι τυχερή.... εεε??
Χρόνια Πολλά θα σου 'λεγα
με μια μαντινάδα,
και ας μην έβλεπα ξανά
αυτή την φεγγαράδα...
εεεεεεεεεε πως με βρίσκεις μαμά Ειρήνη!!! :D
Να τον χαίρεσαι αγαπημένη Κρητικιά... Θα σου ρθω που θα πάει.... 