Και ναι... Αυτή είναι μια τούρτα που παρέδωσα μόλις χτες.. Ξέρω σας χρωστώ πολλές φωτογραφίες, το ίδιο μου λέει και το Στελί, αλλά όταν βλέπω τους φακέλους με τις φωτογραφίες πόσες μαζευτήκαν, έχω ένα κόμπο στο λαιμό....
Η Βάσω (μαμά της Μαρίας και του Νικόλα) κάθε χρόνο googλάρουν, βρίσκουν, τυπώνουν και κάθε φορά, μα κάθε φορά, είναι τόσο διαφορετικά αυτά που θέλουν, που και εγώ η ίδια, όταν τα πρωταντικρίζω αγχώνομαι για λίγο.
Μετά το παίρνω, το μελετάω, και τέλος όλα πάνε μια χαρά. Αυτό, το μικρής διάρκειας σφίξιμο στο στομάχι, η σκέψη μου "να δεις που αυτή την φορά κάτι θα πάει στραβά", και σίγουρα ο χρόνος που δεν μου φτάνει ποτέ, λειτουργούν μέχρι στιγμής σαν μαγικό ραβδάκι. Και τινγκλον....
Το στενάχωρο ήταν πως λόγω του Αγίου Βαλεντίνου, και γενικότερα της πολύ γεμάτης αυτής εβδομάδας, δεν τα υπολόγισα σωστά και μέχρι τελευταία στιγμή, πριν την παραδώσω στον παιδότοπο, ήμουν με την ψυχή στο στόμα..
Αν με ρωτούσατε τι θα άλλαζα........???? θα έκανα πιο ψηλό τον κάτω όροφο.. μου βγήκε πιο χαμηλός από τον πρώτο... και θα ήθελα καλύτερο φωτισμό στην φωτογράφιση, ας όψεται ο Ήλιος που έχει φύγει εδώ και μέρες από τον ουρανό μας!
Τα Gredits γι αυτή την τούρτα ανήκουν στο kakestudio και πραγματικά ήταν σκέτη έμπνευση! Το σπιτάκι έγινε τόσο αληθινό, που νόμιζες πως μπήκες μέσα στην ταινία και σε λιγουλάκι θα πεταχτεί από μέσα η τοσοδούλα αυτή νεράιδα.
Μαμά, μπαμπά να χαίρεστε το κοριτσάκι σας, να το καμαρώσετε όπως εκείνη επιθυμεί, και να είναι η ζωή της γλυκιά σαν την τούρτα μας και μαγική σαν την χρυσόσκονη που είχε επάνω!!
