Πριν από ένα χρόνο ακριβώς 30/3/2012, η Ζαχαρούλα από το Sugar Designs στην Λεμεσό της Κύπρου, ανακοίνωσε στο facebook ότι είναι σε διαπραγματεύσεις, για να φέρει στην ακαδημία της, την παγκοσμίως γνωστή Ζαχαροτέχνη Debbie Brown.
Η αλήθεια είναι πως για μένα, εδώ και 7 γεμάτα χρόνια στην δουλειά, με καθημερινή τριβή πάνω στην ζαχαροτεχνία, με πολλές καλές και άσχημες εμπειρίες, πτώσεις, κακοτεχνίες, λάθη που διορθώθηκαν και με διδάξαν, δύσκολα εργαλεία και υλικά, το σεμινάριο ήταν κάτι εντελώς τυπικό.
Η διδασκαλία της, και όλα όσα χρειαζόμουν ήταν τα βιβλία της, που έλιωσα κυριολεκτικά στο ξεκίνημα μου και που σε αυτά, και στην επί του πρακτέου εμπειρία, έμαθα όλα όσα ξέρω σήμερα.
Τότε στο youtube, υπήρχαν μόνο 2 -3 video της Lorraine και τα βιβλία της Debbie. Μιλώ για την χειροποίητη ζαχαροτεχνία, αυτή που τα εργαλεία σου είναι τα δάχτυλα σου, που η τέχνη ζωντανεύει με τα χέρια, και όχι με τα καλούπια. Για πολλά χρόνια να φανταστείτε τα λουλούδια που στόλιζαν τα cake μου ήταν χειροποίητα, δεν υπήρχαν καλούπια τόσο μικρά και τα έφτιαχνα με τα δάχτυλα μου. Αυτά για μένα ήταν τα μαθήματα, σεμινάρια, εκπαίδευση.
Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια, ήρθε η ώρα να την γνωρίσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω αυτό. Έτσι ταξίδεψα στην Κύπρο.
Ξεκινήσαμε την Παρασκευή, για Θεσσαλονίκη όπου θα πετούσαμε για Πάφο. Είχαμε μια αρκετά ταραγμένη πτήση, λόγο του αέρα που θα έφτανε στην Κύπρο τα 9 μποφόρ, όμως ολα ξεχάστηκαν όταν οι ρόδες ακούμπησαν το έδαφος και τα χειροκροτήματα του κόσμου ακούστηκαν παντού. Έπειτα μπήκαμε στο μικρό λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Λεμεσό. Ο οδηγός, ο πρώτος Κύπριος που γνωρίσαμε ήταν πολύ ευγενικός και μας έδωσε αναλυτικά, όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν για την επιστροφή της Δευτέρας. Για να είναι σίγουρος, έκανε και τηλέφωνο προσωπικά στον οδηγό, που θα ήταν την Δευτέρα σε βάρδια.
Στο ξενοδοχείο μας υποδέχτηκε ένας επίσης εξαιρετικός κύριος, με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, που μας έδωσε όλες τις πληροφορίες μετακίνησης, και μας συνόδεψε στο δωμάτιο.
Το δωμάτιο που μείναμε ήταν ένα όμορφο δυάρι διαμέρισμα, στο οποίο δύσκολα θα ένιωθες πως βρίσκεσαι σε ξενοδοχείο. Η τιμή σχετικά με την Ελλάδα ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Κατά την διάρκεια του πρωινού, δεν σταμάτησε να μας ρωτά αν χρειαζόμαστε κάτι ακόμα, μας εξυπηρετούσε με οποία αφορμή του δίναμε, με ένα ζήλο αξιοθαύμαστο.
Στην συνέχεια, το σεμινάριο, όλα ήταν υπέροχα, η Ζαχαρούλα μια κούκλα, η Debbie ήρεμη δύναμη, γλυκιά, ευγενική.. το βράδυ πήγαμε όλοι μαζί για φαγητό στο Mall, στο Ocean Basket που μας εξυπηρέτησαν με το χαμόγελο, σε όλες μας τις απαιτήσεις. Η φίλη Χρυστάλα που γνώρισα στο σεμινάριο, μαθήτρια της Ζαχαρούλας, με την υπέροχη οικογένεια της, που μας πήγε μέχρι το ξενοδοχείο στην επιστροφή!!
Όλοι ήταν τόσο ευγενικοί!!!!!
Αυτό με την ευγένεια, συνεχίστηκε και την Κυριακή. Ο περιπτεράς, το supermarket στην γωνία, ο σερβιτόρος στον καφέ, τα λεωφορεία, τα ταξί, οι αστυνόμοι. Ήταν απίστευτο.. τόση ευγένεια!!!
Το πρωί της Δευτέρας μας παρέλαβε το ταξί για το Αεροδρόμιο.. 6 το πρωι... πάλι με το χαμόγελο. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ....
Όλες αυτές τις μέρες είχα μια αγωνία. Στο σεμινάριο ετοιμάσαμε απο μια τούρτα ο καθένας, την οποία ήθελα να πάρω μαζί. Δεν είχα πρόβλημα να πληρώσω το αντίτιμο αλλά δεν ήθελα να μπει με τις αποσκευές, διότι δεν θα έφτανε ολόκληρη, αυτό ήταν σίγουρο.
Μαζί με την κοπέλα που συν ταξιδεύαμε, η οποία είχε 3 τέτοια cakes ζητήσαμε την βοήθεια της υπεύθυνης αποσκευών η οποία ήταν ανένδοτη. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΟΣ.
Πανικός, δάκρυα, απελπισία, και εκεί σαν άγγελος ήρθε μια κυρία, στην γραμματεία check in.. ήρθε κοντά να μας εξυπηρετήσει με εκείνο το μαγικό χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο του όλα θα πάνε καλά.. θα κάνω ότι μπορώ....
Με χαμηλή φωνή, ψυχραιμία, πολύ τρέξιμο πάνω κάτω, (εμείς στο καφέ!!!!!).... κατάφερε να μεταφέρουμε τις τούρτες πάνω στο αεροπλάνο, ενημερώνοντας το πλήρωμα και τον πιλότο. Δεν μπορούσα να πιστέψω όταν μας έλεγε οτι όλα τακτοποιήθηκαν, και ότι οι τούρτες θα ταξιδέψουν μαζί μας.
Πραγματικά αν είχα κρατήσει το όνομα σου, θα το έλεγα σε όλους, δεν έχω λόγια για να σου πω Ευχαριστώ.
ΟΟΟχι γιατί πήρα την τούρτα, αλλά γιατί είχα τόσο καιρό να δω άνθρωπο να νοιάζεται. Ναι αυτό είναι τελικά.
Αυτό είναι! Νοιάζονται.
Στην Κύπρο οι άνθρωποι νοιάζονται. Νοιάζονται αν θα περάσεις καλά, νοιάζονται ο ένας για τον άλλο, νοιάζονται για την εικόνα τους στους τουρίστες, νοιάζονται για τον συνάδελφο, νοιάζονται για τον τόπο τους. Φεύγοντας από την χώρα μου, έχω να σας πω, πως μάλωσα με τον Κ. Χ. Ταμία διοδίων μπαίνοντας στην Θεσσαλονίκη, γιατί του έδωσα ψιλά κερματα στο αντίτιμο, και καθυστερούσα την ουρά. Μου είπε πως ήθελα να τον παιδέψω, πως ο σκοπός του είναι να εξυπηρετεί τον κόσμο ( εννοούσε την ουρά) μόνο που ξέχασε πως και εγώ από την ουρά ήρθα μπροστά του.
Λυπάμαι ώρες ώρες για μας τους Έλληνες, λυπάμαι γιατί 2 μέρες στην Κύπρο ένιωσα πως ήμουν τόσο προστατευμένη, τόσο αγκαλιασμένη, τόσο ευπρόσδεκτη...
Έτσι δεν νιώθω στην πατρίδα μου, έτσι εδώ δεν ένιωσα ΠΟΤΕ.
Το μόνο κινητό που χτύπησε κατά την διάρκεια της πτήσης στην επιστροφή, ήταν από μια Ελληνίδα!!!!! Όλα τα άλλα ήταν κλειστά.... Νοιαστείτε, ίσως αυτό μόνο να θέλουμε για να σωθούμε!
Θα ξαναπάω στην Κύπρο το υπόσχομαι!
Σας ευχαριστώ όλους :)
